ข้าพเจ้านาย ดุสิต บุผาโต ประเภทประชาชน AG02(2) ตำบลนาโพธิ์ อำเภอนาโพธิ์ จังหวัดบุรีรัมย์
กับโครงการยกระดับเศรษฐกิจและสังคมรายตําบลแบบบูรณาการ ๑ มหาวิทยาลัย ๑ ตําบล
(มหาวิทยาลัยสู่ตําบล สร้างรากแก้วให้ประเทศ)
จะอยู่อย่างไรในสถานการณ์ โควิด&ลัมบีสกิน
เข้ามาในเดือน กรกฎาคม 2564 โรคระบาดก็ยังคงทำให้ชาวชุมชนต้องเผชิญอยู่กับมันอย่างต่อเนื่อง ทั้งคนที่เผชิญกับโควิดและสัตว์เลี้ยงที่เผชิญกับลัมบีสกิน เป็นสิ่งที่ทำให้การดำเนินชีวิตของคนในชุมชนเป็นไปด้วยความยากลำบาก แม้สถานการณ์โควิดในชุมชนที่กระผมรับผิดชอบอยู่จะยังไม่มีผู้ป่วยโควิด แต่สถานการณ์ ผู้ป่วยโควิดก็เพิ่มมากขึ้นจนปัจจุบันกระจายทั่วทุกอำเภอของจังหวัดบุรีรัมย์ และเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยส่วนใหญ่จะมาจากคนที่เดินทางกลับภูมิลำเนาที่มาจากจังหวัดพื้นที่สีแดงนำโรคเข้ามา ด้วยต้องการกลับมารักษาตัวในภูมิลำเนาตนเอง เป็นช่วงชีวิตที่ทุกคนต้องเผชิญกับความเสี่ยงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ทุกภาคส่วนของจังหวัดบุรีรัมย์ก็มีมาตรการช่วยเหลือ ควบคุม ป้องกัน ร่วมด้วยช่วยกันอย่างเต็มที่
จากการประสานงานกับผู้นำชุมชนโดยใช้วิธีการโทรศัพท์ เพราะสถานการณ์โรคระบาดทำให้ไม่สามารถลงพื้นที่ได้ และได้ทราบว่า ชุมชนบ้านหนองต่อ มีวัวตายจากโรคระบาดลัมบีสกิน 3 ตัวป่วยประมาณ 40 ตัว ชุมชนบ้านโศกกะฐิน ตาย 2 ตัวป่วยประมาณ 20 ตัว ชุมชนบ้านหญ้ารังกา ตาย 1 ตัวป่วยประมาณ 35 ตัว ซึ่งชาวบ้านส่วนใหญ่จะรักษาวัวตามอาการ โดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการให้การรักษาวัว เช่นใช้กัมมะถันผสมเหล้าขาวและน้ำมันพืชทา ให้กินยาอีเขียวใบโพธิ์ รวมถึงการฉีดยาจากอาสาปศุสัตว์ประจำหมู่บ้าน ทุกวันนี้โรคลัมบีสกินได้เริ่มซาลง แต่ก็สร้างความทุกข์ให้กับชาวบ้านไม่น้อยกับการดำเนินชีวิต
จากสถานการณ์โควิดและลัมบีสกินระบาด เป็นคำถามว่า จะอยู่อย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้และไม่รู้ว่าโรคระบาดจะหยุดลงเมื่อไหร่ และก็ไม่รู้อีกว่าโรคระบาดใหม่จะเกิดขึ้นอีกหรือไม่ เป็นสิ่งที่สอนให้ทุกคนต้องปรับตัว และต้องสร้างความพร้อมให้กับตนเองเพื่อจะเผชิญกับสิ่งที่ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า
ผมในฐานะผู้ปฏิบัติงานในภาคประชาชน ได้ยึดมั่นหลักคำสอนในศาสตร์พระราชา เกี่ยวกับเกษตรพอเพียง เพราะเชื่อมั่นว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้เรามีอยู่มีกิน ชีวิตเราก็จะรอดพ้น หรือไม่เดือดร้อนมาก สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ รวมถึงส่งมอบเป็นมรดกตกทอดไปสู่ลูกหลานได้ด้วย จากหลักคิดที่ว่า แม้จะเป็นวิศวกรก็ไม่ส่งมอบความเป็นวิศวกรให้ลูกหลานได้ แม้จะเป็นหมอมือหนึ่งเก่งระดับโลกก็ไม่สามารถส่งมอบความเป็นหมอมือหนึ่งให้ลูกหลานได้ แต่เป็นเกษตรกรที่สร้างความอุดมสมบูรณ์แห่งสมดุลธรรมชาติในพื้นที่ที่เป็นอาณาจักรแห่งตนให้มีความผสมผสานเต็มไปด้วยของอยู่ของกินและอากาศบริสุทธิ์ สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่ตายไปเมื่อไหร่สามารถยกให้ลูกหลานได้ทันที
ในช่วงการทำงานที่บ้าน ผมจึงมุ่งมั่นทำการเกษตรเพื่อให้เป็นโมเดลต้นแบบในการพึ่งตนเอง โดยการปรับเปลี่ยนที่นาให้เป็นเกษตรผสมผสาน สร้างความอุดมสมบูรณ์แห่งสมดุลทางธรรมชาติ โดยการประยุกต์ใช้พลังงานโซล่าเซลล์เข้ามาบริหารจัดการในเรื่องน้ำได้อย่างลงตัว หวังจะให้เป็นแหล่งเรียนรู้แห่งการเอาตัวรอดให้ได้ในทุกสถานการณ์ที่อาจเกิดวิกฤตขึ้นได้ในทุกเมื่อ ขอเพียงเรามีความพร้อมในเรื่องอาหารการกินแล้วเราจะรอด ซึ่งทุกสิ่งอย่างที่ได้ทำก็ด้วยหวังว่าเมื่อสถานการณ์ปกติ จะได้ถ่ายทอดองค์ความรู้เหล่านี้สู่ชุมชน เพื่อให้ทุกคนรอดพ้นจากชีวิตที่อาจจะเจอวิกฤตใดวิกฤตหนึ่งที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต
