สวัสดีคะ!  ท่านผู้อ่านทุกท่าน  จากหลายเดือนที่ผ่านมาผู้เขียนได้นำเสนอบทความต่าง ๆ เกี่ยวกับภาพรวมและเนื้อหาจากการปฏิบัติงานของทีมงานผ่านทางเว็บไซต์   http://u2t.bru.ac.th/ โครงการยกระดับเศรษฐกิจและสังคมรายตำบลแบบบูรณาการ (มหาวิทยาลัยสู่ตำบล สร้างรากแก้วให้ประเทศ) มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์   ตามนโยบายโครงการจ้างงานของกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม

 

 

ในเดือนนี้ผู้เขียนอยากขอนำเสนอ “ความในใจจากผู้ปฏิบัติงาน” เป็นความในใจของตัวผู้เขียนเอง  อันดับแรก : ขอแนะนำตนเองก่อนนะคะ    ชื่อ  นางสาวรตนพร  ฉิ่งเล็ก  อายุ 45 ปี  จบการศึกษาระดับปริญญาตรี  สาขาการจัดการทั่วไป  มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์   อาศัยอยู่หมู่ที่ 6 บ้านโพธิ์ ตำบลกระสัง อำเภอเมืองบุรีรัมย์  จังหวัดบุรีรัมย์    ทำงานโครงการในประเภท ประชาชน  ซึ่งโครงการมีการจ้างงานประเภทบัณฑิตจบใหม่  บัณฑิต  และประชาชน  เป็นการให้โอกาสคนในพื้นที่ได้นำความรู้  ความสามารถมาทำงานเพื่อช่วยเหลือพัฒนาชุมชนตนเอง

ตลอดการทำงานที่ผ่านมาได้เรียนรู้  รับรู้  รู้จัก  และสัมผัสได้ถึงชีวิตความเป็นอยู่ของคนในชุมชนมากขึ้น  ได้ทำความรู้จักผู้นำชุมชนหลายหมู่บ้านจากเมื่อก่อนเราไม่เคยรู้จักเลย  รู้จักแต่ผู้ใหญ่บ้านหมู่  6 เพราะท่านมาช่วยทำไฟฟ้าให้ที่บ้าน   คนในชุมชนยิ่งไม่รู้จักใครเลย  รู้แต่ว่า  “บ้านหลังนี้เป็นญาติเรานะ”  “ต้องไปซื้อผักร้านพี่แดง  แดงไหน???”  ไม่เคยรู้ว่า!!!  หมู่ 7 บ้านดอนหวายมีคนปลูกผักขาย ปลูกข้าวโพด  พอได้มาทำงานทำให้ตัวเราเองได้รู้จักผู้นำชุมชน  รู้จักคนในชุมชนมากขึ้น   หลายภารกิจที่โครงการให้ปฏิบัติล้วนเป็นการนำตัวเราซึมซับเข้าสู่คนในชุมชน  เช่น การเก็บข้อมูล 01 แบบสอบถามข้อมูลระดับบุคคล ครัวเรือน  และชุมชน   ยิ่งภารกิจหลักของกลุ่ม คือ  การทำเกษตรปลอดภัย  ตอนแรกที่รับเรื่องมาคิดก่อนเลย “บ้านเรา” หมายถึง บ้านของผู้เขียนเอง  เพราะที่บ้านแม่ปลูกต้นมะม่วงงามเมืองย่าหลายร้อยต้น  มะขามเปรี้ยวยักษ์ยี่สิบกว่าต้น  น่าจะง่ายอยู่+++ ได้ GAP แล้วด้วย  แต่พอได้ลงมือทำงานจริง ๆ  งานเกษตรเป็นงานที่ยากมาก  หนักมากเพราะคนที่ทำเกษตรต้องมีใจรักงานเกษตรจริง  อดทน  กว่าจะได้ต้นไม้ พืชสวนครัวมาจำหน่าย  ต้องเจอกับปัญหาเรื่อง  ดิน  น้ำ  ลมฟ้าอากาศ  และศัตรูพืช  อีกปัญหาที่สำคัญ คือ  การขาย เนื่องจากอายุผักที่สั้น ขายไม่หมดก็เหี่ยว ต้องรู้จักวิธีการแปรรูป  การเก็บรักษา  ฉะนั้นในความรู้สึกของผู้เขียนขอยอมรับว่า…เกษตรกรเหล่านั้นมีจิตใจที่เข้มแข็งมาก   ยืนหยัด  ยึดมั่นในอาชีพเกษตรกรรม  ทำให้ชุมชนมีพืชผักผลไม้ดี ๆ ไว้ทาน

ความตั้งใจของผู้เขียน คือ  อยากช่วยเหลือเกษตรกรในชุมชน  อาจไม่ได้มากมายแต่ขอให้ได้ช่วยบ้าง เช่น การจัดอบรมให้ความรู้  การจัดตั้งกลุ่มเพจ “เกษตรปลอดภัยบ้านโพธิ์ดอนหวาย”  ซึ่งผู้เขียนยอมรับว่า  ความตั้งใจช่วยเหลือมีมาก   แต่ความมุ่งมั่น  การเสียสละ  ที่จะทำให้ประสบความสำเร็จอาจยังไม่เพียงพอ  นี้เป็นสิ่งที่ผู้เขียนเองต้องปรับปรุงตนเอง พัฒนาตนเอง  ไม่ใช่เพราะหน้าที่ถึงทำแต่ต้องทำมาจากใจเพราะนี้คือ “ชุมชนของเรา”

อื่นๆ

เมนู