ในเดือนพฤศจิกายนนี้เนื่องด้วยสถานการณ์ โควิด -19 ระบาดในขนาดนี้ทำให้การทำงานมีอุปสรรคเนื่องจากจำเป็นต้องจำกัดจำนวนการรวมกลุ่มและการหลีกเลี่ยงการพบปะกับชาวบ้านในพื้นที่เป็นจำนวนมาก
“เนื่องจากพื้นที่ในชุมชนเป็นที่สูง หากต้องการใช้น้ำก็ต้องรอน้ำฝนตามฤดูกาล แม้จะมีการขุดบ่อกักเก็บน้ำก็ไม่สามารถใช้น้ำได้ตลอดทั้งปี ชาวบ้านที่ประกอบอาชีพเกษตรกรเป็นหลัก จึงได้รับผลกระทบในเรื่องขาดแคลนน้ำสำหรับทำการเกษตร และบางปียังเกิดภัยแล้งไม่สามารถทำการเพาะปลูกได้ ทำให้ชาวบ้านขาดรายได้ในส่วนนี้ไป”
ธนาคารน้ำใต้ดินนั้น ถูกแบ่งออกเป็นสองประเภทคือ 1.ธนาคารน้ำแบบระบบเปิด มีวิธีการสร้างคือ ขุดบ่อขนาดตามที่ต้องการ แต่บริเวณก้นบ่อนั้นจะขุดหลุมขนาดพอประมาณลึกลงไปอีกให้ถึงชั้นหินอุ้มน้ำ เพื่อรองรับและกักเก็บน้ำตามฤดูกาล และเมื่อน้ำถูกเก็บจนเต็มชั้นหินอุ้มน้ำ บ่อดังกล่าวจะมีน้ำจะเออล้นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ทำให้มีน้ำใช้ตลอดปี แต่ก็มีข้อเสียคือ น้ำจะระเหยไปกับแสงแดด ซึ่งประเทศไทยก็มีแดดแรงตลอดปี ปริมาณน้ำที่ระเหยก็จะมีปริมาณมาก
ประเภทที่ 2.ธนาคารน้ำแบบระบบปิด ซึ่งเป็นระบบที่ชุมชนเลือกใช้ มีวิธีการสร้างคือ ต้องหาพื้นที่ให้เหมาะสมสำหรับการกักเก็บน้ำ จากนั้นขุดหลุมลึกลงไปในดินประมาณ 2 เมตร กว้าง 1.5 เมตร และใช้ท่อน้ำปักบริเวณกลางหลุม เพื่อระบายอากาศเวลาที่น้ำไหลเข้า และใส่หินขนาดกลางลงไปให้เต็ม และใช้ตาข่ายคลุมปากหลุมเพื่อกันเศษใบไม้เศษขยะไหลงไปอุดตันท่อระบายอากาศและทำให้บ่อสกปรก ขั้นตอนต่อมาคือหินขนาดเล็กโรยทับเพื่อเป็นการป้องกันอีกชั้น หลังจากรองรับน้ำฝนตามฤดูกาล พื้นที่ดังกล่าวก็จะมีน้ำใต้ดินใช้อย่างสม่ำเสมอ
