วิถีชีวิตแบบไทย ดำรงไว้ซึ่งงานศิลปะ
การทอผ้า หรือ “การทอ” (อังกฤษ : weaving) ถือเป็นศิลปะและหัตถกรรมหรืองานฝีมืออย่างหนึ่งที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ เป็นกรรมวิธีการผลิตผืนผ้าโดยใช้เส้นด้ายพุ่งและเส้นด้ายยืนมาขัดประสานกันจนได้เป็นผืนผ้า ทั้งนี้ต้องมีเครื่องมือในการทอ เรียกว่า หูก หรือกี่ (ในภาษาไทยถิ่นอีสาน มักเรียกการทอผ้าว่า “ตำหูก”)ยังถือเป็นงานศิลปะประเภททัศนศิลป์ด้วย เนื่องจากมีการให้สีสัน และลวดลายต่าง ๆ ในผืนผ้ากรรมวิธี และเทคนิคในการทอผ้าให้เกิดลวดลายต่าง ๆ เป็นเทคนิค และความสามารถของแต่ละคน
การทอผ้าเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง ที่คนไทยรุ่นปัจจุบันต้องช่วยกันอนุรักษ์ไว้ในสมัยก่อนผู้หญิงไทยจะทำเครื่องใช้ต่างๆ ในบ้านเอง งานสำคัญอย่างหนึ่งคือการทำ ผ้านุ่ง ผ้าห่ม ไว้ใช้กันในครอบครัว ในพิธีกรรมต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น การบวช การแต่งงาน การตาย ก็ต้องใช้ผ้า ผ้าที่ทอใช้กันทั่วๆ ไปในชีวิตประจำวัน เช่น ผ้าโสร่ง ผ้าขาวม้า ผ้าทอจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตคนไทย การทอผ้าพื้นบ้านพื้นเมืองหลายแห่งยังทอลวดลาย สัญลักษณ์ดั้งเดิม ศิลปะการทอผ้าของกลุ่มชนจึงมีความแตกต่างกันออกไปในแต่ละชุมชนหรือแต่ละประเพณีกันออกไป
ปัญหาที่พบส่วนใหญ่แล้วคือผลิตออกมาแล้ว ไม่มีที่วางจำหน่าย รายได้ในแต่ละครั้งไม่เท่ากันและไม่ได้มีตลอด เพราะอยู่ในช่วงการระบาดโควิด-19 นอกจากจะมีชาวบ้านในหมู่บ้านมาขอซื้อเพื่อเป็นของฝากในบางครั้งบางคราวเท่านั้น ด้านความหลากหลายของลวดลายบนผ้า ยังไม่ทันสมัยสักเท่าไหร่ เพื่อเจาะกลุ่มลูกค้าได้ทุกช่วงวัย ทั้งนี้ยังส่งเสริม การใช้ภูมิปัญญาที่มีอยู่ในท้องถิ่น และเป็นการสืบทอดสู่คนรุ่นหลัง
 |
 |
 |
 |
 |
 |
